การเติบโตของเงินตราเสริม

ถ้าใครอ่านบล็อกนี้บ่อย ๆ จะพบว่า ผมมักจะเอาเรื่องคอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์ ไปผูกโยงเข้ากับเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ อยู่เสมอ แต่กลับผูกโยงเข้ากับเรื่องทางวิทยาศาสตร์ไม่ค่อยมากนัก

ส่วนนึงก็คงเป็นเพราะว่า คอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์นั้น โดยธรรมชาติของมันแล้วเหมาะสมสำหรับเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เป็นอย่างยิ่ง

แต่แรกคอมพิวเตอร์สร้างขึ้นเพื่อคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ สร้างขึ้นเพื่อการคำนวณวนซ้ำ แต่ภายหลังตั้งแต่มีหน่วยความจำสำรองอย่างฮาร์ดดิสก์ขึ้นมา อีกทั้งมีการคิดค้นทฤษฎีทางด้านฐานข้อมูลขึ้นมาอีก มันเลยยิ่งทำให้คอมพิวเตอร์เหมาะสมที่จะใช้เพื่อเก็บบันทึกเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เข้าไปใหญ่

แต่ก่อนจะเล่าเรื่องการผูกโยงคอมพิวเตอร์เข้ากับเงินตราเสริม ผมขอโม้เรื่องระบบเงินตราในยุคสมัยใหม่ก่อน คงไม่ว่ากัน

ในช่วงต้นของระบบเงินตราสมัยใหม่ เราจะใช้โลหะทองคำหรือโลหะเงินเป็นสิ่งสำรองเงินตรา ทุกคนได้ถูกปลูกฝังความเชื่อว่า หากแม้นใครก็ตามเอาเงินตรามาแลกโลหะทองคำกับรัฐบาล ก็ย่อมสามารถทำได้ พอเป็นแบบนี้แล้วประชาชนก็เชื่อใจ ไม่คิดจะเอาเงินตราไปแลกเป็นโลหะทองคำออกมา จึงนำเงินตราดังกล่าวแลกเปลี่ยนสินค้าและบริการตามความสบายใจ

รัฐบาลเมื่อเห็นประชาชนไม่เอาเงินตรามาแลกโลหะทองคำ อีกทั้งก็ไม่เคยมีประชาชนหน้าไหนมาขอดูด้วย ว่าจริง ๆ แล้วในคลังของรัฐบาลมีโลหะทองคำอยู่มากน้อย สมน้ำสมเนื้อกับเงินตราที่ออกให้กับประชาชนใช้หรือเปล่า ก็เลยได้ใจออกเงินตราออกมาใหญ่ จนเข้าสู่สภาวะที่ถ้าประชาชนทุกคนเอาเงินตรามาแลกกับโลหะทองคำ เห็นทีรัฐบาลคงถึงกับล้มละลาย

ดังนั้นรัฐบาลจึงเปลี่ยนนโยบายใหม่ โดยกำหนดว่าไม่ให้ประชาชนเอาเงินตรามาแลกเป็นโลหะทองคำกับรัฐบาลอีกต่อไป แต่โปรดเชื่อใจเถิดว่าเงินตราที่ประชาชนถือครองอยู่นั้น มีค่าเต็มราคาของมันจริง ๆ รัฐบาลขอรับรอง

พอมาถึงตรงนี้ เงินตราก็ไม่สามารถแลกเป็นโลหะทองคำกับรัฐบาลได้แล้ว แต่ยังไงซะ มันก็ยังมีค่าของมันอยู่ เพราะเงินตราเหล่านั้น ยังมีสิ่งหนุนหลังอยู่ นั่นก็คือ โลหะทองคำในคลัง, เงินตราต่างประเทศในคลัง และความน่าเชื่อถือของรัฐบาล ที่จะสามารถเก็บภาษีจากประชาชนไปเรื่อย ๆ ได้

แต่ใครจะคิดว่าอยู่ดี ๆ บริษัทเอกชนเอง ก็คิดจะออกเงินตรากับเขาบ้าง เพียงแต่เงินตราที่เขาออกมานั้น มันเป็นเงินตราเสริม

เงินตราเสริมที่บริษัทเอกชนออกมานั้น ในช่วงแรกบริษัทเอกชนเองก็คงไม่ได้คิดว่ามันจะมีราคาค่างวดอะไร ซึ่งไอ้เจ้าสิ่งเหล่านั้นก็ได้แก่ แต้มสะสมการใช้บัตรเครดิต, แต้มสะสมการโดยสารเครื่องบิน, True Money ของ True Corporation (เกี่ยวข้องกับ True Money), Mac Coin ของเว๊ป Magcartoon.com เป็นต้น

สิ่งหนุนหลังเงินตราเสริมเหล่านั้นก็คือเงินตราที่ออกโดยรัฐบาลที่บริษัทดังกล่าวมีอยู่ บวกกับความน่าเชื่อถือของบริษัท ในการที่จะสามารถผลิตสินค้าและบริการที่มีความหลากหลาย และมีคุณภาพที่ดีต่อเนื่องยาวนานแก่ลูกค้าได้ (เกี่ยวข้องกับ ศึกสามเส้า เคล้าน้ำตา)

ประเด็นที่ผมมองก็คือ

1. เงินตราเสริมเหล่านี้ล้วนอยู่ในรูปแบบของเงินอิเลกทรอนิกส์ มันจะแลกเปลี่ยนไม่ได้เลยหากไม่มีระบบซอฟต์แวร์ทางการเงินที่แข็งแกร่งและเฉพาะทาง เพื่อใช้สำหรับควบคุมให้มันมีความน่าเชื่อถือ, ถูกต้อง และปลอดภัย
2. บริษัทที่ออกเงินตราเสริมเหล่านั้น ยิ่งมีสินค้าและบริการที่หลากหลาย อีกทั้งมีกลุ่มลูกค้าที่จงรักภักดีต่อแบรนด์อยู่ในมือมากเท่าไหร่ เงินตราเสริมเหล่านั้นก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้นไปเท่านั้น และ
3. โอกาสที่เงินตราเสริม จะถูกออกใช้มากกว่าเงินตราจริงที่บริษัทมีอยู่ ก็ยิ่งมีมากขึ้นเป็นทวีคูณ ตามอำนาจของบริษัทนั้น ๆ คล้ายกับว่าบริษัทดังกล่าวเป็นธนาคารดี ๆ นี่เอง

โดยสรุปแล้วผมคิดว่า พลังของระบบธุรกิจบวกกับพลังแห่งระบบซอฟต์แวร์ จะนำพาให้เราได้พบรูปแบบเงินตราเสริมแบบใหม่ ๆ ที่เราไม่เคยพบมาก่อนครับ

ป.ล. พลังในการผลิตสินค้าและบริการ คือปฐมบทแห่งการหนุนหลังเงินตราทั้งปวงครับ

[tags]คอมพิวเตอร์,ซอฟต์แวร์,เงินตรา,เงินตราเสริม,การจัดการ,ทองคำ[/tags]