Category: Business Model

วันนี้ผมและทีมงานได้ไปเยี่ยมชมและฟังบรรยาย ณ สำนักคอมพิวเตอร์ของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่งครับ สถาบันการศึกษาแห่งนี้ค่อนข้างพิเศษมาก เพราะเป็นสถาบันการศึกษาแห่งเดียวของประเทศไทย ที่มีคณะแพทย์ศาสตร์ถึง 3 คณะ ซึ่งไม่เคยมีมหาวิทยาลัยใดในประเทศไทย เคยมีคณะแพทย์ศาสตร์ในสังกัดเยอะขนาดนี้มาก่อน … นั่นย่อมแสดงว่าสถาบันการศึกษาดังกล่าว เน้นความเป็นเลิศในทางการแพทย์เป็นอย่างมาก ผู้อำนวยการของสำนักคอมพิวเตอร์ดังกล่าว ถือได้ว่าเป็นผู้ทรงภูมิปัญญาทางคอมพิวเตอร์เป็นอันมากครับ ท่านได้เล่าหลาย ๆ เรื่องให้ฟัง ซึ่งมีทั้งเรื่องในระดับนโยบาย, ระดับจัดการ, ระดับกระบวนการ และระดับปฏิบัติการ มีอยู่จุดนึงซึ่งท่านเล่าให้ฟังแล้วผมฉุกคิดขึ้นมา คือท่านเล่าว่าหากสนใจที่จะประมวลผลในระดับใหญ่ ก็สามารถจะประสานความร่วมมือกันได้

ธุรกิจไม่สามารถจะขับเคลื่อนได้เลยถ้าไม่มีทุนตั้งต้น เพราะทุนตั้งต้นเป็นปัจจัยสำหรับจัดหาวัตถุดิบ จัดจ้างแรงงาน และจัดซื้อเทคโนโลยีที่สำคัญในการผลิตและการบริการ ถ้าอยากได้ทุนอันเกิดจากการแปลงซอฟต์แวร์เป็นทุน เราก็สามารถจะทำได้ (ตามทฤษฎี) โดยขอกู้ผ่านธนาคารพัฒนาวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมแห่งประเทศไทย หรือ SME Bank รู้สึกว่าต้องเขียนแผนธุรกิจแนบไปกับคำขอกู้เงินด้วยนะ เห็นเขาว่าอย่างนั้น!!! แต่เรื่องจริงตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็คือมันเป็นเรื่องของทฤษฎี เอาเข้าจริงแล้วไม่มีใครปฏิบัติกัน เพราะอะไร? สงสัยคงเป็นเพราะความน่าเชื่อถือบ้างล่ะ เพราะมูลค่าของซอฟต์แวร์ที่จะเอามาค้ำประกันเงินกู้มันไม่มีคุณค่าพอบ้างล่ะ หรือแม้กระทั่งเพราะรัฐบาลไม่ได้สนับสนุนอย่างต่อเนื่องบ้างล่ะ เป็นต้น จริง ๆ แล้วภาครัฐน่าจะเปลี่ยนใหม่นะ คือในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าการแปลงซอฟต์แวร์เป็นทุนน่ะ ในทางปฏิบัติแล้วมันทำไม่ได้ง่าย ๆ งั้นเปลี่ยนใหม่ดีกว่ามั้ย?

เราคงจะไปเปรียบเมืองไทยเราให้ไปเหมือนสหรัฐอเมริกาไม่ได้ครับ อย่างที่สหรัฐอเมริกานั้น หากใครคิดจะทำธุรกิจ Web Application เพื่อหวังจะได้ค่าธรรมเนียมจากการให้บริการ หรือได้ค่าธรรมเนียมจากการโฆษณา เขาก็จะเปิดบริษัทตูม ๆ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำขึ้นมาเลย เพราะเขาสามารถระดมทุนได้โดยง่าย ความฝันในอนาคตของธุรกิจของพวกเขาสามารถขายได้ มีคนซื้อซะด้วย ในช่วงแรกที่ธุรกิจยังไม่สามารถสร้างกระแสเงินสดที่เป็นบวกได้จึงไม่น่าห่วงอะไร เพราะระดมทุนมาได้เยอะ ทุนหนา!! แต่เมืองไทยเราจะทำแบบนั้นไม่ได้ เราระดมทุนลำบาก เพราะไม่มีใครยอมซื้อความฝันหรือซื้ออนาคตกันซักเท่าไหร่ ดังนั้นผู้ก่อตั้งธุรกิจ Web Application จึงจำเป็นต้องลงทุนด้วยตัวเองไปก่อน ทั้งลงทุนเงินของตัวเองและลงทุนแรงงานของตัวเอง สูตรสำเร็จที่คนรอบ

เรามาทำความเข้าใจกับคำ ๆ นี้ก่อนดีกว่านะ ว่ามันหมายถึงอะไร? วิทยานิพนธ์ หมายถึง เรื่องที่เขียนเรียบเรียงขึ้นจากผลที่ได้จากการศึกษาค้นคว้า, วิจัย หรือสำรวจ อันเป็นส่วนหนึ่งของงานที่ผู้ศึกษาต้องทำเพื่อสิทธิในการรับปริญญาตามที่สถาบันได้กำหนดไว้ นักศึกษาหลักสูตรปริญญามหาบัณฑิต และนักศึกษาหลักสูตรปริญญาดุษฎีบัณฑิตต้องทำวิทยานิพนธ์ เดี๋ยวนี้เห็นมีแปลก ๆ คือไม่ต้องทำวิทยานิพนธ์ก็สามารถจบได้ เพียงแค่ลงหน่วยกิตโครงการพิเศษก็พอ อือม พวกเขาคงไม่รู้กระมัง ว่าวิทยานิพนธ์นั่นแหล่ะ คือเครื่องชี้วัดว่าพวกเขาได้อะไรจากการที่ลงเรียนไปบ้าง!!! จุดที่ผมสนใจก็คือ มหาบัณฑิตส่วนใหญ่ทำวิทยานิพนธ์เพื่อให้ตัวเองจบการศึกษา แต่น้อยคนนักที่จะเอาวิทยานิพนธ์ที่ตนเองทำ ไปประยุกต์สานต่อเพื่อทำให้กลายเป็นธุรกิจขึ้นมา ซึ่งมันสวนทางกับมหาบัณฑิตในสหรัฐอเมริกามาก

ช่วงนี้มีข่าวลือหนาตา และเสียงเล่าอ้างหนาหูมากว่า ทาง Google จะสร้างระบบ Adsense ที่สนับสนุนและรองรับภาษาไทย ผมควรจะดีใจดีมั้ย อือม ไม่รู้สิ การที่เราจะดีใจอะไรซักอย่างนึง เราก็ต้องมานั่งชั่งน้ำหนักข้อดีข้อด้อยของมัน ข้อดีคงเป็นการที่คนไทยจะหารายได้ทางเน็ตได้คล่องขึ้น เพราะไม่ต้องมาสร้างเนื้อหาขยะที่เป็นภาษาอังกฤษอีก ข้อเสียคงเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี ที่ต้องให้ฝรั่งเข้ามาเป็นนายหน้า จับคนอยากโฆษณากับคนอยากให้ใช้พื้นที่เพื่อโฆษณามาเจอกัน แล้วฝรั่งก็เอาค่าธรรมเนียมส่วนต่างเข้ากระเป๋า แล้วเผ่นกลับประเทศไป (หรือผมรู้สึกคนเดียว?) เมื่อสี่ปีก่อน ผมเคยได้อ่านบทความของคุณ cyberaddict แห่งห้องสีลม ณ