Category: Management

ถ้ามองในแง่ทางมนุษย์ศาสตร์แล้ว ตั้งแต่อดีตบุพกาลจนถึงปัจจุบัน เราจะพบว่าอารยธรรมของมนุษย์นั้น มีรูปแบบการอยู่ร่วมกัน เกาะเกี่ยวกัน อย่างเรียบง่ายที่สุด นั่นก็คือ จะแบ่งชนชั้นออกได้เป็น 2 ชนชั้นใหญ่ ๆ ได้แก่ ชนชั้นปกครอง ผู้ซึ่งมีอำนาจในการกำหนดแนวทางทั้งปวง เป็นชนกลุ่มน้อย แต่มีความเหนือกว่าชนส่วนใหญ่ และ ชนชั้นแรงงาน ผู้ซึ่งมีอำนาจน้อยกว่า แต่เป็นกำลังหลักในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจ, สังคม, การเมือง และนวัตกรรมต่าง ๆ เป็นชนกลุ่มใหญ่

ผมเคยดูซีรีย์จีนเรื่องจักรพรรดิ์คังซี เป็นซีรีย์ที่สร้างโดยจีนแผ่นดินใหญ่ คังซีเป็นจักรพรรดิ์จีนในสมัยราชวงศ์ชิงครับ มีตอนนึงที่ผมสนใจมาก มันเป็นช่วงปลายรัชกาลของคังซี ตอนนั้นคังซีมีความประสงค์ที่จะยึดเกาะไต้หวันให้จงได้ เพราะที่นั่นเป็นที่มั่นสุดท้ายของกบฏราชวงศ์หมิง หลังจากที่แม่ทัพรอคอยถึงแปดเดือน ในที่สุดทิศทางลมก็เอื้ออำนวย ขุนศึกของคังซีก็สามารถรุกรบด้วยเรือสำเภา เข้ายึดเกาะไต้หวันจนได้ เมื่อยึดได้แล้วก็ผนวกเกาะไต้หวันให้เป็นอำเภอหนึ่ง สังกัดอยู่กับมณฑลฝูเจี้ยน ซึ่งเป็นมณฑลที่อยู่ตรงข้ามกับเกาะไต้หวัน เกาะไต้หวันถือเป็นจุดยุทธศาสตร์ทางทะเลที่สำคัญมาก เพราะสมัยนั้นเริ่มมีฝรั่งมาแล่นเรือป้วนเปี้ยนแล้ว อีกทั้งยังอยู่ห่างไกลแผ่นดินใหญ่ และตลอดประวัติศาสตร์จีนที่ผ่านมา พวกกบฏมักไปกบดานกันอยู่ที่เกาะไต้หวันเสมอ จุดที่น่าสนใจอยู่ตรงนี้ครับ!!! เพราะว่าเกาะไต้หวันสำคัญมาก จึงต้องส่งคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจที่สุดไปดูแล ในที่สุดคังซีก็ตัดสินใจเลือกขุนนางคนสนิทคนนึง ซึ่งจงรักภักดีต่อคังซีมาก ให้ไปดูแลที่เกาะไต้หวัน

สำหรับคนธรรมดาสามัญอย่างเรา ที่เป็นได้อย่างมากก็แค่คนธรรมดา, คนฉลาด และคนฉลาดมาก คงไม่สามารถรู้ซึ้งได้หรอกครับว่าความเป็นอัจฉริยะนั้น เป็นยังไง? ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะผมก็แค่เขมือบความรู้ของคนอื่นไปวัน ๆ ไม่เคยคิดอะไรเองซักที ก็เลยไม่มีประสบการณ์ตรงโดยตนเอง ว่าการเป็นอัจฉริยะนั้น จะทำให้ผมรู้สึกนึกคิดเช่นไร ในทางการแพทย์มองว่าการเป็นอัจฉริยะนั้น จะมีผลข้างเคียงเกิดขึ้นนะครับ โดยทางการแพทย์ตั้งสมมติฐานเอาไว้ว่า ผู้ที่เป็นอัจฉริยะนั้น ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นโรค Asperger Syndrome (อ่านว่า แอส-เพอร์-เกอร์-ซิน-โดรม) ร่วมด้วย!!! ถ้าใครไม่กดตามลิงค์เข้าไปดู ผมก็จะอธิบายให้อย่างย่อก็ได้ว่า

ผมว่าจะเล่าแต่ลืมไป วันนี้นึกขึ้นได้เลยเล่าให้อ่านกันดีกว่า คือเมื่อช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา ผมเห็นระดับนโยบายในองค์กรของผมเขาประชุมกันครับ ประชุมกันตั้งแต่บ่ายยันเย็นเลย หัวข้ออะไรผมก็ไม่ได้สนใจ จนการประชุมเสร็จสิ้น ระดับนโยบายคนหนึ่งก็มาเปรย ๆ ให้ผมฟัง เรื่องมันเป็นงี้ครับ องค์กรที่ผมทำงานอยู่เป็นองค์กรที่ผลิตบริการเป็นหลัก เราไม่ได้เป็นมืออาชีพทางด้านการพัฒนาซอฟต์แวร์ ดังนั้นถ้าเราจะใช้ซอฟต์แวร์ เราก็ต้องซื้อ แต่ทีนี้ซอฟต์แวร์ที่องค์กรที่ผมทำงานอยู่ต้องใช้นั้น เป็นชุดซอฟต์แวร์ระดับใหญ่มาก เพราะประกอบไปด้วยโมดูลหลาย ๆ โมดูลเยอะแยะเลย ดังนั้นเรื่องเงินก็เลยเป็นประเด็นหลักที่ต้องตกลงกันก่อน โดยผู้ผลิตซอฟต์แวร์เป็นผู้เสนอราคามา แล้วทางเราเป็นผู้พิจารณาตกลงเป็นกรณี ๆ ไป

ผมเคยไปเยี่ยมบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งทำธุรกิจเว๊ปไซต์ครับ บริษัทนี้ชื่อไม่ดังเท่าไหร่ แต่เว๊ปไซต์ของเขาดังมาก เขามีเว๊ปไซต์ในความดูแลประมาณ 5 เว๊ปเห็นจะได้ แค่บอกชื่อแล้วก็จะรู้จักทันที การไปเยี่ยมในครั้งนั้น ผมไม่ได้ไปเพราะจะติดต่อธุรกิจอะไร ผมไปเพราะผมมีเรื่องทางอาญาบางอย่าง ที่ต้องไปติดต่อขอให้บริษัทนี้ช่วยเหลือ และอำนวยความสะดวกบางอย่างให้กับผม เมื่อผมเข้าไปในบริษัทครั้งแรก สิ่งที่ผมเห็นก็คือที่ขวามือของผม มีห้องประชุมห้องหนึ่ง ภายในห้องนั้นมีระดับผู้บริหารกำลังประชุมกันอยู่ เห็นว่าราว ๆ 4 – 5 คน เบื้องหน้าของผมเป็นกลุ่มโต๊ะทำงาน วางเรียงกันเป็นแถวตอน กว้าง