ทุกคนที่เข้ามาในอินเทอร์เน็ตล้วนมีความเชื่อฝังใจที่เหมือนกันนั่นก็คือ ทุกอย่างที่เผยแพร่ในอินเทอร์เน็ตล้วนเป็นของฟรี!! หนำซ้ำ บริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการอินเทอร์เน็ตของโลก ก็ล้วนฝังความเชื่อดังกล่าวให้แนบแน่น ด้วยการออกบริการต่าง ๆ ให้ใช้กันฟรี ๆ อีกต่างหาก เรียกว่าเป็นการตอกตะปูปิดฝาโลง ไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเพื่อไปเชื่อในแบบอื่นอีก!!! มันก็เลยทำให้การทำธุรกิจ SaaS เป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก … หลายคนก็เลยต้องไปหาส่วนต่างจากการทำธุรกิจ Web Hosting แทน เพราะถึงแม้จะมีรายจ่ายเดือนล่ะเป็นแสน ๆ แต่เมื่อหักกลบลบกับรายรับแล้ว ก็ยังพอเหลือส่วนต่างกำไร 2x,xxx
Category: Business Model
โม้เกี่ยวกับโมเดลธุรกิจที่อิงแอบกับระบบคอมพิวเตอร์
ยุคนี้ใคร ๆ ก็ต้องถือว่า “เงิน” คือ “พระเจ้า” กันทั้งนั้น เพราะถ้าไม่มี “เงิน” เราก็คงใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้แหงม ๆ โดยเฉพาะในสภาวะสังคมเช่นนี้ สภาวะสังคมที่เราต้องพึ่งคนอื่น เพราะเราไม่สามารถจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างให้กับตัวเราเองได้ … ดังนั้นเราจึงต้องจ่าย “เงิน” เพื่อให้ได้มาซึ่งโภคภัณฑ์, ครุภัณฑ์, ผลิตภัณฑ์, ละมุนภัณฑ์ หรือ กระด้างภัณฑ์ อะไรก็แล้วแต่ มาใช้ในการอุปโภคและบริโภค
ตลาดถือเป็นสถานที่สำคัญมากสำหรับมนุษย์ เพราะเป็นสถานที่ชุมนุมเพื่อแลกเปลี่ยนสินค้าและบริการ และที่น่าสนใจกว่านั้นก็คือ ภายหลังจากการเกิดตลาด ระบบเงินตราซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในยุคปัจจุบันจึงได้ถือกำเนิดขึ้น เพื่ออำนวยความสะดวกในการซื้อขายสินค้าและบริการในตลาด! ดังนั้น ตลาดจึงเป็นแหล่งดึงดูดให้ผู้คนและเม็ดเงินหลั่งไหลมารวมกัน และเป็นสถานที่ ๆ ส่งเสริมการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจไปในคราวเดียวกัน!!! ถ้าเราจะแบ่งแยกประเภทของตลาด เราคงจะแบ่งได้เป็นหลาย ๆ แบบมาก แต่ที่ผมกำลังจะโม้ในหัวข้อนี้ก็คือ การแบ่งแยกตลาดอิงจากทุนนิยมไร้พรมแดน … นั่นคือ เราจะแบ่งตลาดได้เป็น 2 ประเภท ได้แก่ ตลาดซื้อขายธรรมดา กับ
ถ้าเราผลิตซอฟต์แวร์ขาย เราก็คงจะต้องสนใจ “ต้นทุน” และ “ราคาขาย” ของตัวซอฟต์แวร์เป็นสำคัญ ในขณะที่ลูกค้าเองก็มีธรรมชาติที่จะต้องสนใจใน “ราคาขาย” และ “คุณค่า” ของซอฟต์แวร์เป็นหลักเช่นเดียวกัน ถือว่าทั้งสองฝ่ายมีจุดร่วมกันอยู่ตรง “ราคาขาย”!!! ในฐานะของผู้ผลิตก็ย่อมกระหายใคร่จะได้ “กำไร” มาก ๆ จากการขายซอฟต์แวร์ ส่วนลูกค้าเองก็พึงปราถนาที่จะได้รับความ “คุ้มค่า” ของซอฟต์แวร์ที่ตนเองจ่ายเงินซื้อมา ฉันใด ฉันนั้น!! จากภาพข้างบนจะเห็นว่า จริง
ประเทศไทยเรามีสินทรัพย์อยู่มากมาย และสินทรัพย์เหล่านั้นก็ล้วนส่งเสริมอำนาจอธิปไตยของประเทศไทยเรา ดังนั้นผู้บริหารจัดการอำนาจรัฐในแต่ล่ะยุคสมัย จึงมีหน้าที่ ๆ จะต้องดำเนินนโยบายในการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากสินทรัพย์เหล่านั้น อย่างเป็นระบบและเป็นขั้นเป็นตอน เพื่อสร้างความมั่งคั่งต่อยอดให้กับรัฐชาติในอนาคต เราสามารถแบ่งประเภทของการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากสินทรัพย์ของชาติโดยอำนาจรัฐ ได้ดังต่อไปนี้ ภาครัฐบริหารจัดการสินทรัพย์เองและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์แบบเต็ม ๆ ตัวอย่างเช่น ค่าปรับการทำผิดกฎจราจร เป็นต้น ภาครัฐไม่บริหารจัดการเอง แต่ให้สัมปทานกับเอกชนไปบริหารจัดการกับสินทรัพย์นั้น ๆ ซึ่งผลประโยชน์ที่ภาครัฐจะได้รับก็คือ ค่าสัมปทานก้อนโต และรายได้อื่น ๆ ตามแต่จะตกลงกัน ตัวอย่างเช่น การให้สัมปทานในการขุดเจาะน้ำมัน
ไหนลองมาดูกัน … ถ้าเราเป็นคนไทยทั่วไป … กระทรวงมหาดไทย ถ้าเราเรียนหนังสือ … กระทรวงศึกษาธิการ ถ้าเราเป็นผู้ชายที่อายุเกิน 15 ปีบริบูรณ์ … กระทรวงกลาโหม ถ้าเราเป็นลูกจ้าง … กระทรวงการคลัง และ กระทรวงแรงงาน ถ้าเรามีรถยนต์ส่วนตัว … กระทรวงคมนาคม ถ้าเรามีอสังหาริมทรัพย์ส่วนตัว … กระทรวงมหาดไทย ถ้าเราต้องไปเมืองนอก
เรามาดูเงื่อนไขที่ตรงไปตรงมาในการให้บริการตามหลักการของ Software as a Service กันดีกว่า ถ้าเราเป็นมือสมัครเล่น เราสามารถหา Host ฟรีใช้ได้ แต่คงให้บริการ SaaS ไม่ดีนัก เพราะของมันฟรี ถ้าเราเริ่มอยากเป็นมืออาชีพ เราสามารถเช่า Host เสียเงิน เพื่อจะได้ทำอะไรได้สะดวก แต่ถ้าประมวลผล SaaS แบบหนัก ๆ ก็คงจะไม่ไหว ถ้าเรามีสมาชิกเยอะอีกทั้งยังต้องให้บริการ
สมัยก่อนถ้าใครสะสมทุนจากการค้าขายได้มาก ๆ ก็ล้วนอยากจะตั้งธนาคารกันทั้งนั้น เพราะธนาคารถือเป็นแหล่งระดมทุนที่เจ๋งเป้งที่สุด เป็นการสะสมกำไรสุทธิที่ดีที่สุด โดยอาศัยเงินจากคนอื่นอีกต่อหนึ่ง ระดมเงินฝากเข้ามา ให้ดอกเบี้ยเงินฝากนิดหน่อย แล้วก็บริหารจัดการปล่อยกู้ รีดดอกเบี้ยทบต้นสูง ๆ เอาเงินกินเงิน!!! น่าเสียดายที่เราไม่สามารถตั้งธนาคารได้ง่ายนัก เนื่องจากมีขั้นตอนยุ่งยากมาก อีกทั้งยังต้องให้ผู้มีอำนาจคับฟ้าคับแผ่นดินเป็นผู้อนุมัติอีก เอาแค่จะตั้งชื่อบริษัทมีคำนำหน้าว่า “ธนาคาร” ยังไม่ได้เลย พระราชบัญญัติธุรกิจสถาบันการเงิน พ.ศ. ๒๕๕๑ มาตรา ๑๒ ห้ามผู้ใดนอกจากสถาบันการเงินใช้ชื่อหรือคำแสดงชื่อในธุรกิจทางการเงินว่า “ธนาคาร”
สำหรับมนุษยชาติแล้ว ถึงแม้จะดิ้นรนขวนขวายไขว่คว้าหาวัตถุมาปรนเปรอตัวตนยังไงก็ตาม ยังไงซะก็หนีไม่พ้นที่จะมีวิถีชีวิตพื้นฐานเหมือน ๆ กันนั่นก็คือ กิน, ขี้, ปี้ และ นอน การกินกับการนอนถือเป็นเรื่องที่เปิดเผยกันได้ ไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอะไร แต่การปี้และการขี้นั้นเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีการเปิดเผยกันมากนัก ถึงปัจจุบันนี้การปี้จะเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง โดยเห็นได้จากการที่นักแสดงนักร้อง ต่างพาเหรดกันเปิดเผยเรื่องปี้ของตนเองออกมาในรูปของคลิปวีดีโอกันเป็นว่าเล่น!!! ดังนั้นพอถึงสุดท้ายแล้ว การขี้ก็ยังคงเป็นเรื่องที่ยังถูกปิดบังอยู่ต่อไป เพราะมันเป็นเรื่องที่ชวนแหวะที่สุด หากเอามานั่งบรรยายกันเป็นวรรคเป็นเวรให้อ่านกัน แต่เนื่องจากผมจะโม้เรื่องส้วมไฮเทค ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์อันทรงพลานุภาพ ที่จะทำให้เราขี้กันได้อย่างสงบสุขที่สุด ก็เลยหนีไม่พ้นที่ผมจะต้องเล่าเรื่องขี้ให้อ่านกัน (ทน
ในโลกนี้มีธุรกิจอยู่ 3 ประเภทใหญ่ ๆ ครับ หากนับตามบรรทัดฐานทางศีลธรรมอันเคร่งครัด ซึ่งได้แก่ ธุรกิจสีขาว – ธุรกิจที่ประกอบธุรกรรมอย่างถูกกฎหมาย จ่ายภาษีบ้างไม่จ่ายบ้าง ไม่สร้างผลกระทบกับความมั่นคงของชาติ ธุรกิจสีเทา – ธุรกิจซึ่งก็ยังถือว่าถูกกฎหมายอยู่ เพียงแต่กฎหมายจะอนุญาตเป็นราย ๆ ไป และต้องถูกควบคุมโดยเจ้าหน้าที่รัฐอย่างเข้มงวด ยกตัวอย่างเช่น ผับ, ไนทคลับ, บาร์, ดิสโก้เทค, โต๊ะสนุ้กเกอร์,