ยุคสมัยนี้เป็นที่ยอมรับกันทั่วโลกว่า ไม่ว่าประเทศของคุณจะปกครองด้วยระบบประชาธิปไตย, ศักดินา หรือแม้แต่คอมมิวนิสต์ก็ตาม ยังไง ๆ ซะ “การเมือง” ก็ต้องนำ “การทหาร” เสมอ เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะทักษะของการใช้อำนาจมันแตกต่างกัน “กำลัง” ไม่สามารถจะเป็นเพียงแกนอำนาจเดียวได้ ยังต้องมีแกนอำนาจอีก 7 แหล่ง อันประกอบด้วย กลไกรัฐ, ธุรกิจผูกขาด, ความรู้, สื่อ, ภาพลักษณ์, เงินตรา
Category: Management
การจัดการองค์กร IT
หลายครั้งที่ผมได้ดูภาพยนต์อเมริกัน โดยเฉพาะภาพยนต์ที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ผมมักจะพบสิ่งสะดุดใจอยู่อย่างหนึ่งนั่นก็คือ ทุกครั้งที่มีภัยคุกคามที่รัฐบาลหรือกองทัพอเมริกันไม่สามารถรับมือได้ พวกเขาจะสามารถที่จะระดมพลคนที่มีความสามารถ ให้มาทำงานรับใช้ชาติได้ทันที ผมยังจำฉากในภาพยนต์เรื่อง Transformer ได้ ที่ทางรัฐบาลสามารถไประดมผู้เชี่ยวชาญในสายการถอดรหัสทั่วทั้งประเทศให้มาทำงานให้ โดยไม่ละเว้นแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญในระดับอุดมศึกษา!!! We’re facing war against a technological civilization far superior to our own! Our enemy
คิดว่าพวกเราน่าจะชอบเกี่ยวกับสถิติกัน โดยเฉพาะถ้าเป็นสถิติที่เกี่ยวกับความบันเทิง หรือสถิติที่สอดแทรกมากับความบันเทิงคงยิ่งชอบใหญ่ บางครั้งเราเห็นสถิติเหล่านั้นแล้วเราก็คงจะตื่นตะลึงงันไป เพราะกว่าจะนำเสนอสถิติเหล่านั้นออกมาได้ จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องอุตสาหะพยายาม และละเอียดถี่ถ้วนพอสมควร จึงจะสามารถจัดเก็บและสะสมสถิติเหล่านั้นเอาไว้ได้ ยกตัวอย่างเช่นการนำเสนอสถิติของการแข่งขันบาสเกตบอล NBA เราจะเห็นว่าระบบการนำเสนอสถิติของเขาเว่อร์ดีมาก พอผู้เล่นทำแต้มได้ หรือป้องกันการทำแต้มได้ ก็จะมีข้อมูลทางสถิติของผู้เล่นคนนั้น โผล่ขึ้นมาให้เห็นทันที พอเราเห็นตัวเลขทางสถิติปรากฎขึ้นมา พร้อมทั้งได้ดูท่วงท่าการเล่นกีฬาของเหล่านักกีฬาไปด้วย มันช่างออกอรรถรสซะจริง!!! จริง ๆ แล้วสถิติก็คือข้อมูลที่เก็บสะสมเอาไว้อย่างเป็นระบบนั่นแหล่ะครับ เพียงแต่ปัจจุบันนี้มันคงจะเป็นการสะดวกกว่า ถ้าเราเก็บมันเอาไว้ในรูปของฐานข้อมูลในคอมพิวเตอร์แทน เนื่องจากมันสืบค้นได้ง่ายและรวดเร็วกว่ามาก ข้อด้อยของมนุษย์ไอทีเราก็คือ
หลังจากที่ผมเคยร่วมงานกับทีมบริษัทซอฟต์แวร์ใหญ่ ๆ หลาย ๆ ทีม เพื่อประกอบซอฟต์แวร์ขนาดใหญ่ขึ้นมาให้ตรงตามจุดประสงค์ของลูกค้า ทำให้ผมรู้ซึ้งในสัจธรรมสุดท้ายข้อนึงครับ นั่นก็คือ คนที่สำคัญที่สุดในโครงการ ไม่ใช่ผู้เขียนซอฟต์แวร์อันสลับซับซ้อน และก็ไม่ใช่ผู้ออกแบบซอฟต์แวร์เพื่อความครบถ้วนตามความต้องการของลูกค้าครับ แต่คนที่สำคัญที่สุดก็คือ “ผู้จัดการโครงการซอฟต์แวร์” ต่างหาก!!! ถ้าเราได้ผู้จัดการโครงการซอฟต์แวร์ที่มีความสามารถมา เขาก็จะ … ประเมินโครงการด้วยงบประมาณที่แม่นยำและถูกต้อง สร้างหรือจัดหาทีมงานที่มีความรู้ความสามารถในการออกแบบและสร้างซอฟต์แวร์ กำหนดนโยบายและทิศทางในการจัดการโครงการอย่างชัดเจน สร้างตัวชี้วัดหลาย ๆ ตัวขึ้นมา แล้วผลักดันให้ทีมงานทำตามตัวชี้วัดให้ได้ตามบรรลุวัตถุประสงค์ พยายามรู้ทุก
ทีมพัฒนาซอฟต์แวร์ ก็เหมือนกับทีมงานทั่ว ๆ ไปครับ ที่ต้องใช้คนหลาย ๆ คนมาช่วยกันทำงาน ซึ่งจากประสบการณ์ที่ผมต้องเลือกใช้คนหลาย ๆ ประเภทเพื่อมาทำงานให้ผม ผมก็เลยสามารถที่จะสรุปได้ว่า คนที่เราจะเลือกมาทำงานให้เรานั้น จะมี 4 จำพวกดังต่อไปนี้ 1. พวกโง่และขยัน – พวกนี้น่ากลัวมากอันตรายที่สุด เพราะไม่เคยจะทำอะไรที่ฉลาด ๆ เลย แถมขยันทำซะด้วย ทำเกินกว่าที่สั่งอีกต่างหาก ดังนั้นเมื่อสร้างความเสียหายแล้ว
ผมจะสมมติว่าตัวเองเป็นเจ้าของบริษัทซอฟต์แวร์ครับ บริษัทของผมตั้งขึ้นเพื่อทำมาหากินอะไรก็ได้ ขอแค่ให้ใช้โปรแกรมเมอร์ทำมาหากินให้ผมได้เป็นพอ เนื่องจากผมจนครับ ผมเลยจ้างโปรแกรมเมอร์ได้ 5 ตำแหน่งดังตารางข้างล่าง จะเห็นว่าผมต้องจ่ายเงินเดือนให้กับโปรแกรมเมอร์ของผม 86,000 บาทต่อเดือน ซึ่งความหมายง่าย ๆ ก็คือ ผมต้องใช้โปรแกรมเมอร์ 6 คนนี้ให้ทำงานให้ผมทุกวิถีทาง เพื่อจะสร้างรายได้ให้กับบริษัทของผมได้มากพอที่บริษัทของผมจะไม่เจ๊ง ซึ่งรายได้ที่ควรทำได้ก็ควรมากกว่า 86,000 บาทต่อเดือน บวกกับค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของบริษัทด้วย!!! ผมชอบพนักงานที่ชื่อนางสาวจริงใจมาก ๆ
หลายสัปดาห์ก่อนผมเห็นน้องชายเอาเกมส์ใหม่มาเล่นครับ ดูจากปกดีวีดีแล้วมันเป็นเกมส์ที่ชื่อว่า CivCity: Rome ผมค่อนข้างให้ความสนใจเกมส์นี้พอสมควร เพราะมันแตกต่างจากเกมส์ที่เคยเห็น โดยจุดที่ผมเห็นว่ามันพิเศษก็คือความสัมพันธ์ของสิ่งก่อสร้างกับตัวละครที่เกี่ยวข้องกับสิ่งก่อสร้าง โดยปรกติแล้วถ้าเราเคยเล่นเกมส์ Warcraft เราจะเห็นว่า หากเราสร้างฟาร์มขึ้นมาหนึ่งหลัง เกมส์ก็แค่จะบอกเราว่าเราสามารถสร้างชาวนาหรือหน่วยทหารได้เพิ่มขึ้นเป็นจำนวนเท่านั้นเท่านี้ แต่เราจะไม่เห็นรายละเอียดที่มากกว่านี้อีก!!! แต่ถ้าเป็นเกมส์ CivCity: Rome นั้นจะไม่ใช่ เพราะในฟาร์มหนึ่งหลังนั้น จะมีตัวละครสองถึงสามตัวทำงานอยู่ในนั้นด้วย ซึ่งนั่นย่อมแสดงว่าสิ่งก่อสร้างกับตัวละครมีความสัมพันธ์โยงใยกัน!!! ผมชอบตรงที่เกมส์ทำให้เรารู้สึกว่า สิ่งก่อสร้างแต่ล่ะหลังมีตัวละครเคลื่อนไหวทำงานอยู่, ตัวละครแต่ล่ะตัวกับสิ่งก่อสร้างก็จำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยกัน และตัวละครแต่ล่ะตัวก็มีอาชีพของตัวเองที่สำคัญเกื้อหนุนกับตัวละครอื่นอีกทีนึง เป็นอะไรที่ซับซ้อนจนเกินกว่าจะอธิบายได้
ผมกำลังถูกระดับนโยบายเปลี่ยนทัศนคติ เขาต้องการให้ทัศนคติของผมถูกเปลี่ยน โดยเปลี่ยนจากการมองเพียงแต่ตัวระบบซอฟต์แวร์ มาเป็นมองทุกอย่างทั้งกระบวนการ เขาต้องการให้ผมเลิกคิดว่าซอฟต์แวร์เป็นผลิตภัณฑ์หรือสินค้า แต่ต้องการให้ผมมองว่าระบบซอฟต์แวร์เป็นการบริการแทน!!! แต่เขาไม่รู้ว่าผมมองว่าซอฟต์แวร์เป็นการบริการมานานแล้ว 😛 เพราะผมไม่ได้บอกเขาว่าผมคิดอะไรอยู่ (แถมไม่รู้ว่าผมเขียนบล็อกอีกต่างหาก) ความรู้หลาย ๆ อย่างหลั่งไหลเข้ามาให้เรียนรู้มากมาย องค์กรใดไม่ถนัดในเรื่องใด ก็จำเป็นต้องจัดจ้างให้องค์กรที่เชี่ยวชาญเข้ามาถ่ายทอดให้ … อันนี้เรื่องปรกติ ตอนนี้ผมก็เลยต้องเรียน ITIL, CMMI และ COBIT จากองค์กรที่มีความเชี่ยวชาญ … ไม่ใช่แค่เรียนอย่างเดียว
คนเราต้องเติบโตครับ แม้กระทั่งโปรแกรมเมอร์เองก็ต้องเติบโตด้วยเช่นกัน … ผมเองอยู่ในฐานะที่จะต้องดึงโปรแกรมเมอร์และนักวิเคราะห์ระบบมาใช้งาน บางครั้งก็ต้องประเมินเหมือนกันว่าจะทำยังไงดี ระหว่าง … ให้นักวิเคราะห์ระบบเข้าไปเรียนรู้ระบบซอฟต์แวร์ที่มีอยู่จากโปรแกรมเมอร์ แล้วเขียน Process ออกมา หรือ ให้โปรแกรมเมอร์อวยยศเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นนักวิเคราะห์ระบบ แล้วให้เขาหรือเธอนั่นแหล่ะเป็นคนเขียน Process เอง อือม ถ้าเราเปรียบโปรแกรมเมอร์และนักวิเคราะห์ระบบเป็นหมากในตารางหมากรุกไทย … ขออภัยที่ล่วงเกิน แต่ผมคงต้องเปรียบว่าโปรแกรมเมอร์คือ “เบี้ย” ในขณะที่นักวิเคราะห์ระบบคือ “เม็ด” ในตารางหมากรุกไทยนั้น
คิดว่าหลาย ๆ คนที่ทำงานด้านคอมพิวเตอร์ มักจะต้องทำงานอะไรหลาย ๆ อย่างที่ไม่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ผมคิดว่ามีไม่น้อยนะที่เจอกับเรื่องแบบนี้ งั้นผมลองมาร่ายเรียงดูดีกว่าว่ามีงานอะไรบ้าง … งานชงกาแฟให้ผู้บริหาร (ไม่ได้เป็นแม่บ้าน แต่โดนไหว้วาน ก็ต้องทำ) งานส่งเอกสาร (ไม่ได้เป็นคนส่งเอกสาร แต่บังเอิญเอกสารมันสำคัญ แล้วไม่มีใครส่ง ก็ต้องทำ) งานทำความสะอาด (ไม่ได้เป็นคนทำความสะอาด แต่บังเอิญองค์กรไม่ได้จ้างคนทำความสะอาด ก็ต้องทำ) งานขาย (ไม่ได้เป็น pre-sale