Category: Electronic Money

ตอนแรกผมคิดว่า “การปฏิวัติสารสนเทศ” หรือ “ประชากรผู้สูงอายุมีจำนวนมากขึ้น” จะเป็นตัวทำให้สังคมโลกเราเกิดความสั่นคลอน แต่กลับกลายเป็นว่า “ความผันผวนทางการเงิน” และ “ความแปรปรวนทางภูมิอากาศ” กลับเป็นตัวเร่งให้เกิดความสั่นคลอนแทน การเกิดวิกฤตมีความหมายกว้างขวางถึงความไม่แน่นอน ความไม่สงบสุข ความโกลาหล ซึ่งหากวิกฤตยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ ย่อมจะทำให้ภาพอนาคตที่ “ธุรกิจครองโลก” จะค่อย ๆ เลือนหายไป แล้วเปลี่ยนเป็น “สังคมที่หวาดระแวง” เข้ามาแทนที่! สังคมที่หวาดระแวงเป็นสังคมที่ภายในชุมชน มีการรวมกลุ่มของปัจเจกบุคคลที่มีอัตลักษณ์เหมือนกัน

มนุษย์เราทุกวันนี้คุยกันง่ายกว่าเมื่อสมัยก่อนมากเลยนะครับ ตั้งแต่มีการยอมรับเงินตรากันมากขึ้น ยกตัวอย่างเช่น ถ้าผมเดินไปสนามหลวงแล้วคอแห้งขึ้นมา ผมตรงรี่เข้าไปที่รถเข็นขายน้ำตาลสด หลิ่วตาให้แม่ค้านิดนึงแล้วบอกว่าผมจะกินน้ำตาลสด แม่ค้าก็เปิดขวดน้ำตาลสดให้ผมแล้วบรรจงยื่นให้ผมอย่างช้า ๆ พร้อมทั้งรับเงินซึ่งเป็นธนบัตรจากผมมูลค่าที่ตราไว้ยี่สิบบาท คิดดูสิครับว่ากระดาษผิวมัน ๆ สีเขียว ๆ ใบนึงซึ่งกินก็ไม่ได้ ดื่มแก้กระหายก็ไม่ได้ กลับสามารถแลกน้ำตาลสดแสนหวานแสนอร่อย ดื่มแล้วสดชื่นได้ตั้งขวดนึงแน่ะ!!! แต่ช้าก่อนครับมันยังไม่ง่ายถึงขนาดนั้น ผมเล่าข้ามช็อตไปหน่อยนึง ผมต้องเล่าต่อว่า หลังจากแม่ค้าได้รับธนบัตรมูลค่าใบล่ะยี่สิบบาทของผมไปแล้ว สิ่งที่เธอจะทำอย่างอัตโนมัติก็คือ เปิดจอรับภาพที่ดวงตาของเธอ เพื่อตรวจคุณลักษณะของธนบัตรใบดังกล่าว พร้อมทั้งส่งภาพเข้าสู่สมองของเธอ

จริง ๆ แล้วผมไม่ชอบทุนนิยมซักเท่าไหร่ครับ ทุนนิยมกระตุ้นให้เกิดความโลภ อือม แต่ก็ต้องขอชมผู้ที่คิดค้นทุนนิยมขึ้นมาเหมือนกันนะ เพราะถ้าไม่มีระบบทุนนิยมเกิดขึ้นแล้วล่ะก็ มนุษย์เราก็คงไม่ดิ้นรนขวนขวายสร้างสินค้าและบริการขึ้นมาให้เป็นรูปเป็นร่างอย่างทุกวันนี้หรอก กุญแจสำคัญของระบบทุนนิยมก็คือ “เงินตรา” … “เงินตรา” เป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ในระบบทุนนิยม เพราะถ้าทุนนิยมเติบโตขึ้น โดยอาศัยการแลกเปลี่ยนสินค้าและบริการกันเอง โดยไม่มี “เงินตรา” เป็นสื่อกลาง … มันคงดูไม่จืดเลย ว่าแล้วผมก็เล่านิทานแต่งเองให้อ่านซักเรื่องดีกว่า …  … เริ่ม สมัยก่อน