กำไรของตัวแทนขายโฆษณาออนไลน์

ผมว่าผมไม่ได้ตาฝาดนะครับ เพราะผมจับสังเกตได้ว่าตอนนี้ บล็อกเกอร์หลาย ๆ คนสนใจใน “อัตลักษณ์” ของตัวเองมากขึ้น พิสูจน์ได้จากการปลีกตัวออกจากชุมชนบล็อก เพื่อมาสร้างบล็อกซึ่งเป็นโดเมนของตนเอง โดยไม่ได้สนใจว่าบล็อกของตนจะสูญเสียความสัมพันธ์กับชุมชนบล็อกไป

บล็อกซึ่งมีโดเมนและพื้นที่เป็นของตนเองนั้น มันมีข้อดีตรงที่ปรับแต่งได้อย่างใจปรารถนา แต่บล็อกก็เหมือนกับเว็บไซต์โดยทั่วไป คือมันมีค่าใช้จ่ายในตัวของมัน ซึ่งถ้าเจ้าของบล็อกไม่ออกค่าใช้จ่ายเอง ก็ต้องทำให้ตัวบล็อกสามารถหารายได้เลี้ยงตัวเองได้

แต่ส่วนใหญ่แล้วเจ้าของบล็อกนั่นแหล่ะ ที่ต้องเป็นคนออกค่าใช้จ่ายเอง!!!

ผมจะสมมติว่าผมมีบริษัทอยู่บริษัทนึงก็แล้วกันนะ โดยบริษัทของผมทำธุรกิจเป็นตัวแทนขายโฆษณาออนไลน์ ลักษณะของธุรกิจก็ง่าย ๆ คือรับโฆษณามา จากนั้นก็ปล่อยป้ายโฆษณาให้ไปแสดงผลที่บล็อกของสมาชิกทุกคน

ซึ่งนโยบายในการจ่ายผลตอบแทนก็ง่าย ๆ คือเป็นสัดส่วน 60:40 โดยบริษัทของผมได้ 60% ในขณะที่บล็อกเกอร์ผู้ให้พื้นที่ในการโฆษณาได้ไป 40%

งั้นถ้าสมมติอีกทีนึง (สมมติซ้อนสมมติ) ว่าบริษัทของผมหาลูกค้าที่จะมาโฆษณาได้ 1 ราย โดยลูกค้ามีงบในการโฆษณาอยู่ที่ 10,000 บาทต่อเดือน และบริษัทของผมก็มีสมาชิกอยู่ 5 ราย โดยแต่ล่ะรายก็มีบล็อกเป็นของตัวเองแค่บล็อกเดียว

ทีนี้มาดูกันซิว่าจะแบ่งผลประโยชน์กันยังไงดี?

จะเห็นว่าบริษัทของผมได้รายได้เยอะดีทีเดียวคือได้ที่  6,000 บาทต่อเดือน ในขณะที่บล็อกเกอร์แต่ล่ะรายได้ไปรายล่ะ 800 บาทต่อเดือน ซึ่งต่อให้ความจริงแล้วบล็อกทุกบล็อกมี “นาย ฮ” เป็นเจ้าของซึ่งอยู่เบื้องหลังบล็อกทั้งหมด นาย ฮ ก็ยังได้ผลตอบแทนไป 4,000 บาทต่อเดือนอยู่ดี … ไม่มีทางได้มากกว่าที่บริษัทผมได้หรอก!!!

การใช้แรงงานของตนเองเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเองนั้น สามารถทำได้อย่างจำกัด แต่การใช้แรงงานของผู้อื่นซึ่งสามารถควบคุมได้หรือซื้อหามาได้ ย่อมจะสามารถตอบสนองความต้องการของเราได้อย่างไร้ขีดจำกัด

จากข้อสมมติที่แสดงให้เห็น ช่างเป็นการพิสูจน์ “ทฤษฎีเกม” ของ จอห์น แนช และ “ทฤษฎีการสร้างความมั่งคั่ง” ของ อดัม สมิธ ซะจริง ๆ

[tags]กำไร,ตัวแทน,ขายโฆษณา,ออนไลน์,สมมติฐาน,การจัดการ[/tags]